Ես իրապես չեմ հասկանում, թե ինչ է կատարվում:
Երևանում այրվում է յոթ ավտոմեքենա, հետո պարզվում է՝ դրանք պատկանում են նախախորհրդարանի անդամներին: Փաստորեն՝ նախախորհրդարանի անդամներից ոչ ոք ավտոտնակ չունի: Երեկ Թումանյան-Խանջյան փողոցների խաչմերուկում հարձակման է ենթարկվում նախախորհրդարանի անդամ Գևորգ Սաֆարյանը: Նրա թիմակիցները տեղի ունեցածը որակում են մահափորձ՝ քաղաքական գնահատականներ հնչեցնելով, որի թիրախը, բնականաբար, իշխանությունն է:
Անկեղծորեն չեմ հասկանում՝ ինչ է կատարվում:
Իշխանությունն արդեն մեղավոր է, որ երկրում նման բան է կատարվում, որ Երևանի կենտրոնում հարձակվում են մարդու վրա, նրան հարվածում են: Սակայն ես չեմ հասկանում, թե իշխանության ինչին է պետք նախախորհրդարանի անդամներին հետապնդելը: Այս խմբակը՝ իր անհասկանալի վարքագծով, իսկական նվեր է իշխանության համար, նախախորհրդարանի ֆոնին՝ ցանակացած իշխանություն, անգամ ամենավատը՝ ցիվիլ ու ընդունելի է դառնում:
Ավելին, նախախորհրդարանը միշտ հասարակության ուշադրությունը շեղել է գլոբալ խնդիրներից, երբ դա իշխանությանը պետք է եղել: Հիշենք թեկուզ նրանց անարդյունք, բայց աղմկոտ փոքրիկ ակցիաները Փակ շուկայի մոտ, երբ երկու, երեք տասնյակ մարդ ամբողջ հասարակությանը համոզում էին, որ էս երկրի հիմնական «բոբոն» Սամվել Ալեքսանյանն է:
Կատարվածը թող քննեն ու իրավական գնահատական տան համապատսախան մարմինները, ինձ հետաքրքրում է խնդրի քաղաքական, հասարակական, բարոյական կողմը:
Եթե իշխանությունն է կանգնած այս ամենի հետևում, ապա ինչ-որ իմաստուն որոշել է նախախորհրդարան անունով «փուչիկ» մոգոնել՝ հալածված, ճնշված, իրական ընդդիմության նիշում նրանց տեղավորելու համար:
Եթե սա ինքնագովազդ է, ապա գործ ունենք մազոխիստների, աղանդավորական մտածելակերպ ունեցող մարդկանց հետ:
Գուցե կան երրորդ ուժեր, որոնք ուզում են ապակայունացնել վիճակը երկրում: Սա էլ է վարկած, մանանվանդ՝ մեր տիպի երկրում, իմունային ռեսուրսը կորցրած մեր համակարգում:
Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ